مقایسه فرایند التیام جراحت تجربی تاندون آشیل در موشهای سالم و دیابتی شده به وسیله استرپتوزوتوسین به روش ارزیابی بیومکانیکی

  سابقه و هدف: مقایسه فرایند التیام جراحت تجربی تاندون آشیل در موشهای سالم و دیابتی شده به ‌ وسیله استرپتوزوتوسین، به وسیله سنجش قدرت و استحکام تاندون در حال ترمیم از طریق روش ارزیابی بیومکانیکی کشش نمونه می ‌ باشد.   مواد و روش ‌ ها: 14 سر موش صحرایی سالم نر بالغ در دو گروه شاهد (تعداد 6 سر) وتجربی (تعداد8 سر) قرار گرفتند.دیابت نوع یک در موش ‌ های گروه تجربی به ‌ وسیله تجویز استرپتوزوتوسین به روش داخل صفاقی به میزان mg/kg 55 طی یک نوبت القأ شد. قند خون موش ‌ ها به ‌ وسیله دستگاه پرتابل، 7روزبعد از تزریق اندازه ‌ گیری شد و قند خون بالای mg/dl 250 دیابتی محسوب شد.به موش ‌ های گروه شاهد آب مقطر تزریق شد. سی روز بعد از تزریق استرپتوزوتوسین، برش عرضی به تاندون آشیل اندام حرکتی عقبی سمت راست همه موش ‌ ها داده شدو دو قسمت پروگزیمال و دیستال تاندون از هم جدا و سپس دوباره به هم دوخته شد. 10 روز بعد از عمل جراحی همه موش ‌ ها نمونه برداری شدند و قند خون ووزن آنها ثبت شد. نمونه ‌ ها تحت آزمایش تنسیومتری قرار گرفتند. داده ‌ ها به روش student t test تجزیه وتحلیل آماری شدند. این مطالعه برگرفته از پایان ‌ نامه دانشجویی می ‌ باشد.   یافته ‌ ها: سفتی نمونه (Young’s modulus of elasticity) ونیرو در واحد سطح در گروه شاهد به ترتیب برابر MPa/mm 1/12 ± 5/18 MPa/mm ، 83/1 ± 04/3 و در گروه تجربی به ترتیب 2 ± 2/5، 269/ 0 ± 975/ 0 بود ومیزان P value آنها بترتیب برابر p=0/003 و p=0/004 بود.   بحث و نتیجه ‌ گیری: القأ دیابت تجربی نوع یک به ‌ مدت یک ماه در موش ‌ های صحرایی به وسیله استرپتوزوتوسین موجب کاهش معنی ‌ دار ویژگی ‌ های بیومکانیکی تاندون آشیل در حال ترمیم در مقایسه با گروه شاهد شد.